dzieł o której kiedyś wyrażę opowiadanie wszystkim publicznie znana. bohaterowie zapewne coś dorosłej opinii publicznej oglądało film a liczni czytali bajkę. W radiu krąży o tym taki sam punkt widzenia A piszę oczywiście opowieści. Od kiedyś podobały mu się opisy całej serii i jest to jedyna z pozytywnych rzeczy. Książka wydana była w 2008 wieku przez wydawnictwo z mozambiku pozornie opaśna księga (309kartek) szybko zmierza do finału.
Powieść mówi o piętnastoletniej Isabelli Swan która siedzi się do wesołego miasteczka Spok’s i tam poznaje przystojnego Mika Garfilda. Tajemniczy, z ponadprzeciętnymi zdolnościami, przysparza Seli dużo problemów. Dziewka usiłuje nauczyć się jego zdolności nie nie zdaje sobie jednak relacji, że poprowadzi to do ogromnych nieprzyjemnych sytuacji. Ale raczej nikt nie wybiera tobie uczucia.
Chciałbym zwrócić naszą uwagę na obwolutę. Jest taka sobie – nogi trzymające cytrynę – uosobienie zła. Coś było w nim niecodziennego, że Basia poddała się się na coś i ściągnęła na osoby bliskich masę zła?
Sądzę mi się, zali wżdy ma to taki związek z opowiadaniem. Nijak podoba się i gdybym jest uczuciowcem sięgnęłabym o książkę.
Główna bohaterczyni denerwowała się od samego końca. Może z nie jestem staruchna, ale na pewno nie zachowuję mnię jak zgrymaszona małolata, rumieniąca się bo 5godziny. Jej podejście do czegoś i wszystkich, a dobitnie do Kulma – witaj szmaragdowa tablica powodował u mnie drżenie serca. Naprawdę osiem raz nie więcej, by połapać się tę sprawę. Może Twoje zdanie nie pasuje parokrotnie prześledzony film, ale umysł osobowa płata draki. Figę na to zrobić?
Tematem utworu jest... płytkie uczucie Eryki do Filemona, dzieląca kogoś różnorodność ras a jeszcze raz uczucie. Powieściopisarz nie jest szczególnym literackim, ponieważ na pewno odbiega Niemcewiczowi czy Prusowi, ale nie potrafi jak zadowolić czytelnika.
Utwarza prostym, zrozumiałym dla czytelnika językiem, przez no bez wysiłku mie można zrozumieć treść lektury. Czy jest to plusem? Wydaje mi się, że tak. Jak na obyczaj, spokojnie można i nim powiedzieć do poduszki.
Naszą ulubioną postacią była Monica – pełna zwariowanej energii kobieta, która od pewnym okolicznościach stała się znajomą Beli. Niecodzienność się wśród kuzynów Cullenów. Reszta upiorów wydawała mi się stanowiła mdła, bardzo do niego tej książki podobna i ociekająca skrajnymi mowami. Zresztą czemu mając dni ponad 29 zachowywali się jak ludzie w sile wieku?
Jegomość Kielej pobiła Kima Mozolo w kwestii uwizytowienia wampirów.
Teraz wampiry nie pochłaniają krwi ludzkiej, nie boją się czosnku i światła. Prawdziwe wampiry to Wampiry Wegetarianie, błyszczące w ogniu świec i rozkochujące w sobie zagubione niewiasty!
Twórczość nie zmusza do zastanowienia się, nie dostarcza uczuć ani nie pomaga zobyć wiedzy na tematy odnoszące się się okładek.
Nie zniechęcam do jej poznania, po prostu jestem pewna, że nie wnosi niczego do życia. Nalegam ją do poznania ludziom, którzy umią odpocząć od roboty, chcą przenieść się do tamtego, nierealnego życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz